26-04-2022

Nadat op 29 maart al afscheid was genomen van de ‘oude’ raadsleden, werd dat op 26 april gedaan van drie burgerleden, waaronder Hans van Teijlingen, die 4 jaar commissie- of burgerlid is geweest voor Progressief Westerveld. Bij die gelegenheid sprak fractievoorzitter Michiel van de Kasteelen hem toe. (Filmpje links van deze tekst)

Cees van Wisse en Wilfred Beets werden geinstalleerd als nieuwe bugerleden voor Progressief Westerveld.

29-03-2022

Tussen de verkiezingen en de installatie van de nieuwe raad wordt in een laatste raadsvergadering in oude samenstelling afscheid genomen van de niet terugkerende raadsleden. Voor Progressief Westerveld betrof dat Hans de la Mar en Wilfred Beets. Fractievoorzitter Michiel van de Kasteelen sprak hen bij die gelegenheid als volgt toe:

Voorzitter,

De essentie van samenwerken is dat je mensen met verschillende kwaliteiten samenbrengt en dat dan die kwaliteiten elkaar aanvullen en versterken. Een gezelschap dat bestaat uit mensen met dezelfde karaktertrekken en opvattingen lijkt op het eerste gezicht mooi en in elk geval wel makkelijk, maar het is aanzienlijk minder productief en het is uiteindelijk ook minder leuk.

De fractie van Progressief Westerveld bestond aanvankelijk uit vier totaal verschillende mensen. Maar als ik mij beperk tot de laatste drie jaar (want ik heb Anke beloofd het er niet meer over te hebben), geldt dat verschillend zijn nog steeds evenzeer. Je kunt veel van Hans de la Mar en Wilfred Beets zeggen, maar saai was het niet. Het waren beide op hun manier markante raadsleden.

Ik moet (eenmalig) toegeven dat zij beide in staat waren mij – als fractievoorzitter – tot wanhoop te drijven. Ik heb namelijk twee eigenschappen, die nogal haaks staan op die van hen.

Allereerst. Ik ben nogal ordelijk en georganiseerd, en in zeker zin formeel (mijn vaders kant): een eigenschap die aan Wilfred Beets niet zo besteed was. Als wij in de fractie afspraken, dat wij iets op een bepaalde manier zouden doen of nalaten, dan kon ik aan Wilfreds stem horen, dat hij daarmee wel wilde instemmen, maar slechts tot op zekere hoogte. Namelijk tot op het punt, dat iets van anarchisme in hem het overnam, en hij niet kon laten wat hij niet kon laten. Ik vermoed dat menige collega soms in de raad aan mijn gezicht wel kon zien, dat wat er op een bepaald moment gebeurde, niet helemaal was wat ik verwachtte. Wilfred heeft altijd strijd geleverd met de formele kant van het raadslidmaatschap. Hij heeft een grote mate van concreetheid; het is een man van de aarde, in alle betekenissen van het woord. Hij heeft altijd met z’n handen de aarde, de grond, bewerkt. En het was die aarde, die grond, die hem in hoge mate bezighield. Of het nu ging om het grote vraagstuk van de landbouw, of om de bermen en de bomen. Maar het ging hem ook om de aarde, de planeet, waarop we met elkaar moeten zien te leven en te overleven, en die ons in leven moet houden. En het ging hem om de aarde in de zin van de mensheid: hij heeft een diep gevoelde verbinding met de vluchtelingen, met iedereen die tussen wal en schip valt.

En ten tweede. Ik ben nogal geneigd tot het samen binden, tot het compromis (mijn moeders kant). En dat was dan weer een eigenschap die aan Hans de la Mar niet zo besteed was. Hij werkt via het conflict. Als ik een onderwerp aan de orde stelde in de fractie, waarvan ik dacht dat iedereen het wel eens zou zijn, dan begon Hans vanuit de tegenstelling. Hij vond het niks, mijn voorstel, en wel helemaal niks. Aan het eind van de discussie waren we het gewoon eens geworden, maar via dat conflict. Hij zette de dingen op scherp, in de fractie en ook in de raad. En dat ben ik geleidelijk aan steeds meer gaan waarderen. Temeer omdat ik zag wat het opleverde. Ik durf de stelling aan, dat als je kijkt naar de impact van individuele raadsleden, Hans de la Mar daarin een straatlengte voorsprong heeft. Als hij eenmaal een zaak had aangepakt, dan ging hij door ook. Zowel bij het uitzoeken ervan, als ook als het hier in de raad aan de orde was. Zijn uitzoekwerk leidde tot een enorme kennisvoorsprong. En ook hier in het debat, kon hij zich moeilijk inhouden. Maar ook bij Hans komt de gedrevenheid voort uit zijn diepe gevoel voor rechtvaardigheid, voor mensen.

Wij gaan Hans en Wilfred missen, in de fractie, maar ook in de raad. In de fractie, omdat ze – hoe verschillend ook – naadloos aansloten bij het gedachtegoed van Progressief Westerveld, waar het gaat om de mensen en de aarde die ze bewonen. En in de raad, omdat een gemeenteraad staat of valt met raadsleden, die hun nek durven uitsteken, dingen uitzoeken en dingen benoemen.